Blog voor leerkrachten

Hallo,

'De juf heeft gewoon het idee dat ze wat meer tijd nodig heeft', zo begint de moeder haar verhaal.
'Maar ik zie dat mijn kind steeds ongelukkiger wordt'.

Meer tijd?

De moeder vertelt hoeveel moeite haar dochter met rekenen heeft. Ze zit net in groep vier en het rekenen tot 100 gaat haar duidelijk boven de pet.

Ik luister naar haar verhaal.

Meer tijd nodig?

Die woorden 'triggeren' me.

De juf heeft al veel voor het meisje gedaan. Ik hoor niets dan lof over haar.

Zou meer tijd echt helpen bij een rekenzwakke leerling?

En wat doe je dan met 'meer tijd'?

De leerkracht van het meisje deed in ieder geval het volgende:

• meer onderwijstijd (verlengde instructie, extra oefentijd);
• aanpassen van de lesstof (minimumstof);
• aanbieden van concreet materiaal, zoals het rekenrek en de kralenketting.

En de rekenmethode gaat ondertussen steeds maar door!

En dat is lastig, want rekenen is een 'stapelvak'.

In elk hoofdstuk van de rekenmethode wordt er aan verschillende leerlijnen gewerkt. Elk stukje van een leerlijn stapelt verder op de al reeds eerder geleerde kennis en vaardigheden.

De leerling uit mijn verhaal is nu bezig met optellen en aftrekken tot 100.
Maar ze heeft de bewerkingen tot 10 en 20 en zelfs de splitsingen niet onder de knie.
Daarom lukt het rekenen tot 100 ook niet.

Extra onderwijstijd is dus niet alleen zinvol, maar in haar geval ook broodnodig.
Maar het inzetten van concreet materiaal is voor mijn leerlinge funest, sterker nog, die houden haar rekenproblemen juist in stand.

Het gebruik van een rekenrek, de kralenketting (of de eigen vingers) is slechts een (eerste) fase in de rekenontwikkeling. Als leerlingen langdurig materiaal nodig hebben, zie je dat ze in het informeel handelend rekenen blijven steken, ze blijven voortdurend 'tellen' (verder- of terugtellen) in plaats van leren rekenen met sprongen.

Ik realiseer me dat je goed in je achterhoofd moet houden naar welke fase je van het handelingsmodel toe wilt (zie ook mijn e-book over het belang van goed kunnen hoofdrekenen). En dat de leerling hierin leidend is, en niet de lesmethode.

Mijn doelen zijn daarom helder, ik wil mijn leerlinge het volgende leren:

• Het leren van de getalinhouden tot 10 en 20 volgens een vaste getalstructuur
• Het van buiten kennen van de splitsingen tot 10
• Het van buiten kennen van de bewerkingen tot 10
• Het van buiten kennen van de bewerkingen tot 20

Bij elk leerdoel heb ik de vier fases van het handelingsmodel voor ogen. Deze fases bieden steun en houvast. Ik gebruik één materiaal; de eierdozen én ik gebruik één strategie; de rijgende strategie.

En zo gaan we samen aan de slag.

Onderwijl vraag ik me af of hardnekkige rekenproblemen, zoals bij mijn leerling, zijn te voorkomen?

Daarom eindig ik deze blog met een stelling:

Eind groep drie rekenen alle leerlingen de bewerkingen tot 10 en 20 minimaal uit op het niveau van 'voorstellen abstract'. Begin groep vier is het gebruik van concreet materiaal zoals een rekenrekje (of vingers) overbodig als de leerlingen tot 100 leren rekenen.

WAT VIND JIJ?

Ik zou het heel gaaf vinden als je wilt reageren op deze stelling.

Ben je het ermee eens? Lukt het jou? Hoe?
Of vind je het een onrealistisch doel?
Waar loop jij tegenaan?

Je kunt reageren door deze mail te beantwoorden.
Maar je kunt ook naar mijn Facebook pagina gaan waar ik deze stelling ook zal lanceren.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wil je praktische handvatten hoe je (rekenzwakke) leerlingen de bewerkingen tot 20 en 100 leert automatiseren?
In het voorjaar van 2015 (april/mei) organiseer ik weer een workshop 'Hoofdrekenen, een eitje'.
Meer info vind je op www.beeldendleren.nl.
Wil je je meteen al aanmelden, heb je een vraag óf wil je de folder toegestuurd krijgen, mail dit naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Met beeldende groet,

Ilse Schreuder